hep aynı

kulağımda hep aynı tınılar
tek mağaram rüyalarım
unutup daldığım
omzumda sözlerin
ben hep mi mahveden
teri geçtim de
yine mi kan içindeyim
belki uyuşurum bu kadehte
devası kronik yaralarımın
akrep de yelkovanla öyle bir poz vermişki
sabah ezanından ötesine gidesi yok zamanın
ve şuursuz kalp
bir amcam farkında oysa yüzüğümün
ne tuhaf
“evlat bitti mi?”
kulağımda hep aynı tınılar..

ben böyle mutsuzum..
ve böyle mutlu..